تاثیر فرهنگ بر روابط بین الملل (با تاکید بر اندیشه حقوق بشر)

با ظهور اندیشه های نوین در دهه 1990 میلادی و همزمان با اعتراض روش شناختی به علوم انسانی و اجتماعی کلاسیک ، این پرسش بیش از هر زمان مطرح گشت که آیا می توان چارچوب های جدیدی برای شناخت و یا فهم بهتر زندگی اجتماعی انسان به دست آورد؟ آیا می توان با در هم شکستن قواعد سنتی علوم کلاسیک اجتماعی و با گریز از شناخت شناسی رفتارگرایانهء آنها راهی برای فهم زندگی اجتماعی یافت ؟ این سوال که کمابیش در همهء حیطه های علوم انسانی مطرح است ، در روابط بین الملل نیز مطرح گشته است . گذشته از نظریه های کلاسیکی که درباره توجه به عامل فرهنگ در مطالعات بین المللی، ارائه شده است ، بسیاری از نظریه پردازان فرهنگ گرا از جمله متفکرانی هستند که علوم رفتاری و روش های رفتارشناختی را به زیر سوال برده اند. فرهنگ گرایی به طور عمده زائیده جریان تحول در اندیشه و تفکر در عصر جدید است . این تحول نتیجه بحران در اندیشه مدرنیستی و نیز توجه متفکران به بعد معنایی بشر است . در حقیقت تفکر علمی در دوران غلبه مدرنیته، حاصل منفعت گرایی و منافع محوری بشر جدید بود که در عرصه روابط بین الملل خود را به شکل مفاهیمی چون منافع ملی، قدرت و ... متجلی می کرد. اما در سالهای پایانی قرن بیستم این سوال مطرح شده است که آیا نمی توان فرهنگ را به عنوان بعد معنایی زندگی انسان، مبنا و بستر اصلی حیات او در عرصهء بین المللی دانست ؟ برای پاسخ به این سوال نخست تعاریف بی شماری که تاکنون درباره فرهنگ ارائه شده، اما تعاریفی که فرهنگ را حاصل و تجلی نمادسازی انسان می دانند و آن را کلیتی می شمرند که از مجموعه نمادهای خلق شده در یک جامعه تشکیل شده است . حاوی درک عمیق تری از مفهوم فرهنگ هستند. اما ما می توانیم با تعیین عنصر اصلی و مفهوم محوری فرهنگ ، آن را در عرصه تحقیقات بین المللی تحقیق پذیرتر بنمائیم. در حقیقت تعبیر و برداشتی که در هر دوره تاریخی و یا در هر جامعه از انسان وجود دارد، اصل و مبنای فرهنگ آن جامعه است و مابقی نمادهای خلق شده تحت تاثیر آن قرار می گیرند. تجربه تاریخی نشان می دهد که زمانی یک تمدن امکان و قابلیت گسترش و اشاعه یافته است ، که یک تعبیر و مفهوم ماندگار و قابل اتکاء از انسان در آن شکل گرفته است .